غلامرضا تختی درگذشته ۱۷ دی‌ماه ۱۳۴۶ خورشیدی، در تهران، از قهرمانان و کشتی‌گیران بزرگ ایرانی و  نامور به «جهان‌پهلوان» است. در فرهنگ ورزشی ایران وی را نماد پهلوانی می‌دانند.

به گزارش روابط عمومی فدراسیون بین المللی ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی، تختی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن به همراه امامعلی حبیبی نخستین مدال‌های طلای تاریخ ورزش ایران در بازی‌های المپیک را به دست آورد. او با یک مدال طلا و دو مدال نقره‌ المپیک، دو طلا و دو نقره‌ قهرمانی جهان و یک طلای بازی‌های آسیایی در فهرست برترین‌های اتحادیه جهانی کشتی جای دارد.

غلامرضا تختی پنجم شهریورماه ۱۳۰۹ خورشیدی در خانواده‌ای متوسط در محله خانی‌آباد تهران چشم گشود. «رجب خان» (پدر تختی) غیر از وی دو پسر و دو دختر دیگر نیز داشت که همه آنها از غلامرضا بزرگ‌تر بودند. «حاج قلی»، پدر بزرگ غلامرضا، فروشنده خواربار بود. از قول رجب‌خان تعریف می‌کنند که حاج قلی در دکانش بر روی تخت بلندی می‌نشست و به همین سبب در میان اهالی خانی‌آباد او را به حاج قلی تختی می‌نامیدند. همین نام بعدها نام خانوادگی آنها شد. رجب‌خان با پولی که از ارثیه پدرش به دست آورده بود، در محل سابق انبار راه‌آهن زمینی خریده و یک یخچال طبیعی احداث کرده بود و از همین راه مخارج زندگی خانواده پرجمعیت خود را تأمین می‌کرد. نخستین واقعه‌ای که در کودکی غلامرضا روی داد و ضربه‌ای بزرگ و فراموش نشدنی بر روح او وارد کرد، آن بود که مرحوم پدرش برای تأمین معاش خانواده ناچارشد خانه مسکونی خود را گرو بگذارد. شادروان تختی به لحاظ مشکلات خانوادگی فقط ۹ سال در دبستان و دبیرستان منوچهری خانی‌آباد درس خواند و در سال ۱۳۲۹ به سبب علاقه به کشتی و ورزش باستانی به باشگاه پولاد رفت. تختی در دوران زندگی ورزشی‌اش رکورددار شرکت در المپیک‌ها و کسب بیشترین مدال از این آوردگاه‌ها بود. او در چهار دوره المپیک حضور داشت و حاصل آن یک طلا، دو نقره و یک عنوان چهارم بود. جهان پهلوان افزون بر قهرمانی، به لحاظ منش و رفتار انسانی و اخلاقی پسندیده و جوانمردی و نوع دوستی پرآوازه بود. شادروان تختی در ورزش باستانی و کشتی پهلوانی نیز دارای تبحر و مهارت بود، چنان که سه بار پهلوان ایران شد و هر بار کشتی‌گیران نامداری را شکست داد.

وی چهار ماه پس از بازگشت از آخرین سفر خود (تولیدو ۱۹۶۶) در آبان ماه سال ۱۳۴۵ زندگی مشترک خود را با همسرش آغاز کرد که حاصل آن تولد بابک در سال ۱۳۴۶ بود. پس از گذشت چهار ماه از تولد فرزندش، خبر مرگ جهان پهلوان همه را بهت‌زده کرد؛ روز سردی بود از دی‌ماه سال 1346. آرامگاه این استوره‌ی کشتی ایران در ابن بابویه شهر ری جای دارد.